XIII Niedziela Zwykła

Łk 9, 51-62

Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem, i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem. Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?» Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich. I udali się do innego miasteczka. A gdy szli drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz». Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć». Do innego rzekł: «Pójdź za Mną». Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże». Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego».

Wezwanie do pójścia za Chrystusem wymaga radykalnej odpowiedzi i natychmiastowej gotowości. Nie można zostać uczniem Jezusa bez zmierzenia się z trudnościami, które w sposób naturalny przynależą do istoty każdego powołania. Prawdziwe niebezpieczeństwo duchowe rodzi się w sytuacjach, w których wszystko idzie jak z płatka. Oznacza to najczęściej, że spoczęliśmy na laurach i od jakiegoś czasu nie podążamy po wymagającej drodze ewangelicznej. Rozpoczął się czas wakacji dla dzieci i młodzieży. Także dorośli planują swoje urlopy i wypoczynek w gronie rodzinnym. Nie zapominajmy o  pielęgnowaniu życia duchowego: codziennej modlitwie, lekturze Słowa Bożego, a nade wszystko o świętowaniu Dnia Pańskiego. Stawajmy w obecności Chrystusa ! Niech nasze życie będzie przeniknięte duchem liturgii; szczególnie wtedy kiedy dopadnie nas duchowe zniechęcenie i lenistwo. Każdego dnia rozpoczynać dzień z Bogiem- powierzając wszystko czym żyjemy
i cokolwiek czynimy. Jesteśmy jak apostołowie wezwani do dawania świadectwa
i przepowiadania Dobrej Nowiny.