.jpg)
Mk 1,12-15
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni,
kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali. Po
uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił:
„Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w
Ewangelię”.
Droga nawrócenia to wyjście na pustynię, spotkanie się ze sobą..., zobaczyć
siebie z bliska. "Mają rację mistycy muzułmańscy, którzy twierdzą, że
pustynia stwarza możliwości "kultu własnego jestestwa wewnętrznego".
Przemierzanie tych obszarów samotności uwalnia człowieka od chęci przypodobania
się ludziom, od dostosowania własnego oblicza i własnych gestów do gustów
widowni. Zbyt często zamiast żyć autentycznie, człowiek przepędza swe życie
"wystawiając się na pokaz". Pustynia stanowi antyscenę. Na pustynie
wkracza się wówczas gdy kończy się gra. Pustynia jest miejscem, w którym
odrzuca się maski. Człowiek odnajduje najbardziej przezroczystą szczerość.
Odnajduje radość bycia szczęśliwym". Pierwsi ludzie w Raju byli
autentycznie szczęśliwi, otrzymali od Boga wszystko: życie, miłość, radość,
pełnię łaski i szczęścia. Ale okazali się słabo dojrzali do tej relacji,
zawiedli naruszyli zasadę którą wytyczył im Bóg. Zapomnieli że są
stworzeniem..., zgubiła ich pycha i ciekawość. Zostali wygnani, ze łzami
opuszczali Eden, oglądając się wstecz rozpamiętywali bliskość, która pozostała
już tylko jako tęsknota utraconego przez grzech Raju. Wszystko dla nich stało się
pustynią, jałową i smutną..., ale Bóg ich trzymał za rękę i ciągle kochał.
Chrystus Nowy Adam wychodzi na pustynię i zabiera nas ze Sobą, mówiąc nie bój
się, poradzisz sobie, odrzuć lęk. Na pustyni można zakochać się na nowo w Bogu,
wtedy to co suche i martwe zamieni się w rozkwitający ogród. To obraz duszy,
która podda się Miłości. Wtedy można ponownie usłyszeć dźwięk głosu Boga-
Przyjaciela, spacerującego po drodze, wołającego w wnętrzu duszy : ADAMIE
GDZIE JESTEŚ, MAM CI WIELE DO POWIEDZENIA.
