Łk 12, 13-21
Ktoś z
tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił
ze mną spadkiem». Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił nad
wami sędzią albo rozjemcą?» Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się
wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie
jego nie zależy od jego mienia». I opowiedział im przypowieść: «Pewnemu
zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał w sobie: „Co tu począć?
Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje
spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe moje zboże i dobra. I
powiem sobie: Masz wielkie dobra, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij
i używaj!” Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej
duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?” Tak dzieje się z
każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga».
Człowiek myślący…
Człowiek cierpiący… Człowiek konsumpcyjny- zawłaszczający wszystko dla siebie.
Myśliciele zajmujący się człowiekiem na przestrzeni wieków historii wykuwali
różne określenia, próbując go scharakteryzować, opisać, zrozumieć. To trzecie
uogólnienie doskonale pasuje do współczesnej dwunożnej istoty. Posiadanie jak
najwięcej ilości dóbr stało się chorobą współczesnego świata. Nikt nie chce żyć
przeciętnie…, wielu marzy o dobrobycie, luksusach i władzy. Środki
współczesnego przekazu lansują wiecznie młodych, pięknych i przeraźliwie
bogatych celebrytów. Człowiek stał się zakładnikiem swoich dóbr (zdeponowanych
pieniędzy i lęku przed ich utratą). Ewangelia demaskuje to paraliżujące i
odbierające rozum człowiekowi zjawisko. Tym, co najbardziej uderza mnie w
postaci bogacza z ewangelicznej przypowieści, jest jego przerażająca samotność.
To coś niezwykle smutnego i na pierwszy rzut oka zauważalnego. Nikt nie jest
tak samotny, jak ów człowiek otoczony, prawie przyduszony posiadanymi dobrami.
Jego najlepszymi przyjaciółmi stały się pomnażające zera na koncie bankowym.
Posiadanie w nadmiarze wszystkiego jest niczym choroba- paraliżuje i okrada
serce z człowieczeństwa. Obsesja posiadania wymywa z horyzontu innych ludzi.
Liczę się tylko ja i moje pragnienia. Jeżeli ktoś dla bogacza jest ważny, to
tylko dlatego że jest użyteczny w procesie zaspokojenia wyimaginowanych
pragnień. „Nasz duch, nasze serce zaczynają się zmniejszać, przystosowują się do
wymiarów przedmiotów, które je wypełniają, do wymiarów dóbr, które obejmują”
(A. Bloom). Chrystus uczy nas czegoś zupełnie innego. Chrześcijanin ma być
człowiekiem skromnym, niezawłaszczonym przez dobra które gromadzi. Człowiekiem
wolnym i dialogicznym, którego ręce są otwarte do dawania. Człowiekiem przekonanym o
tym, że jego największy skarb jest w Niebie. „Tam, gdzie skarb twój, tam i
serce twoje”.
